نامه ای از آیت الله حسن زادۀ آملی

نامه‌ اي است كه به دوستى رَحِمَهُ اللهُ نوشته‌ ايم :

بسم اللّه خيرُ الأسماء

تَنَت به نازِ طبيبان نيازمند مباد

وجودِ نازكت آزردۀ گَزند مباد

ديوان حافظ

بَعْدَ التَّحِيَّةِ وَ السَّلَامُ  ، هر چند :

گفتن برِ خورشيد كه من چشمۀ نورم

دانند بزرگان كه سزاوارِ سُهـا نيست

ديوان حافظ

ولى زِهى مايۀ مباهات سها كه در خاطرِ عاطرِ ماهى خورشيدفر گذرد .

از اینکه‌ سيمرغى عرش آشيان از خَولى [ پیشکار نیک ، باغبان ] بى ‌نام و نشان تفقّدى فرموده است كمالِ عنايت مبذول و نهايتِ مَكرمت معمول داشته است . و به مفادِ « يادِ ياران ، يار را مَيمون بود » ، حقيقتِ عالَم گواه است كه اين دلجويى و جوانمردىِ سَروَرم تا چه اندازه سُرورم بخشيده است .

خورشيدفرا اجازه فرما ، آن مصداق و مصدوق كريمۀ : « ... إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَزِدْنَاهُمْ هُدًى . » ، ( کهف ، 18 / ١٣ ) را با گردن‌ فرازى به خطابِ دوست تبرّك جويم ، و تشرّف حاصل كنم ، و بدان خطاب بر خويش ببالم .

البتّه مبتهجم كه دُرّ گرانبهاى صدفى كه پيرايۀ شرف است ، و پيرى دل به دست آورده كه خود جوانى آزاده است ، دوستِ حسن‌زاده است . گويا ابن ­يمين فريومدى در اين سروده ‌اش دوستم را ستوده است كه :  

باغبانى بَنفشه مى ‌اَنبود

گفتم : « اى گوژپشتِ جامه كَبود

اين چه رسمى است در جهان كه تو راست

پير ناگشته بر شكستى زود ؟ »

گفت : « پيران شكستـۀ دهرند

در جوانى شكسته بايد بود »

دیوان ابن یمین فریومدی ، ص 374

...

قم- ارادتمند صميمى حسن حسن ‌زاده آملى

 ٢٧ / ج  ٢ / ١٣٩۶  ه‍ - ق  ۵ / ۴ / ١٣۵۵  ه‍ - ش

.................................................................................................................

نامه­ ها برنامه ­ها ، جلد 1 ، حسن زاده آملی ـ حسن ، الف . لام . میم ، قم ، 1386 ، ص 181 ـ 184

هزار و یک کلمه ، جلد 2 ، حسن زاده آملی ـ حسن ، بوستان کتاب ( انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم ) ، 1381 ، 80 ـ 83