آقا احمــد

آقا احمــد

من 86 سال دارم ولي مثل يك فرد 40 ساله هستم ، مي­ خواهي كُشتي بگيريم اگر شما را زمين نزدم ؟! اين جمله را چند بار تكرار مي ­كند .

مي ­گويم : كُشتي مي ­گيريم ها !

مي ­گويد : كُشتي بگيريم ، مگر من مي­ ترسم ؟! بعد هم اَيْ مَرد مِگَر تِ روتْ مِرَه كي مِرْ وَرْ زِمي زِني ( مگر تو رويت مي­ شود كه مرا به زمين بزني ؟!‌ ) اين گونه سخن گفتن نشانِ خوش­ / شوخ طبعي و زنده دلي « سيّد احمد حسني » است .

سيّد احمد حسني اهلِ مُدارا با مردم است ، چند بار از او شنيده ­ام كه ( جُداي از صحّت و سُقم مقدّمه استدلالش ) گفته است : من سيّدِ حسني هستم ، مثلِ جدّم امام حسنِ مجتبي اهلِ صُلح و سازش هستم .

او متولّد 1306 خورشيدي است . قبل از انقلابِ سال 1357 عضوِ انجمن دِه و بعد از انقلاب هم سالها عضو شوراي روستا بوده به گونه ­اي كه در سال 1378 كه در انتخاباتِ شوراي روستا رأي آورده بود ، چند بار از او شنيدم كه مي ­گفت : «‌ مِ / مَن سير پي­ يَر / پدر و سير شورا رِفْتم / شده ­ام ! »‌ پدرش گويا نزديك يك قَرن عُمر كرد ، خودش هم كه سالها به تنهايي شورا بود !

قبل از شروعِ كار شورا يك نفر درخواستي نوشته بود تا براي نگهباني يك محيطِ اداري تأييد شود . از ديگر اعضاي منتخب ،‌ امضا گرفته بود ، هر كدام هم به بهانه يا توجيهي امضا كرده بودند ، مثلاً يكي استدلالش اين بود كه آن امضاي اصلي من نيست .

به آقا احمد گفتم : آيا آن فرد به نظرِ تو به دردِ نگهباني در جايي كه ناموس مردم هست مي­ خورد ؟

گفت : نه .

گفتم : پس چرا امضا كرده ­اي ؟

گفت : من از زنِ او مي ­ترسم . زنش گفته اگر امضا نكني شب مي ­آيم درِ حَوْلي / حياطَت را آتش مي ­زنم !

گفتم : آقا احمد درِ حياط تو كه چوبي نيست ، آهني است چطور مي ­خواهد درِ آهني را آتش بزند ؟!

 اين را گفتم كه خيال نكنيد مي­ خواهم در اينجا از آقا احمد بُت بسازم .

« آقا احمد »‌ در فرومد در محلّه بالا در كوچه خانقاه تقريباً رو به روي « مسجد خانقاه » مي ­نشيند از داخل يا جلو حياطش هر روز « آرامگاه سلطان سيّد احمد » را مي ­بيند و بيش از 35 سال است كه « خادم » آن بُقعه است .

ـ مسجد خانقاه كه يك اُتاق 12 متري بيش نبود به همّت او و كمك ديگران تعمير و توسعه يافته است . مي­ گويد : زمينش را برادرِ خانمم واگذار كرد ، آقاي جلالي ( نماينده شاهرود ) براي تيرآهن كمك كرد ، مردم هم كمك كردند . از 700 هزار تومان باقيمانده هم به خير والدين و مرحومِ همسرم گذشتم . يك « منبع آب » هم از خانه بُردم در مسجد گذاشتم .

ـ چون عضو شورا بودم در « طرح هادي روستا » اوّلين نفر ، خودم از زمينِ حياط براي كوچه واگذار كردم .

ـسه مغازه هم در جاي مسجد قاضي داشتم كه به نفع مسجد واگذار كردم .

ـ « حمّام كوچه بالا » را با مرحوم ميرزا علي و كمك مردم ساختيم .

ـ براي « برق سراسري » تا مشهد رفتيم . ( حاج حسين همّتي مي­ گويد : دو نفر مرا براي رفتن به مشهد همراهي كردند ، آقا احمد و مرحوم حاج علي خسروپور )

ـ « حسينيه كوچه بالا » را كه مي ­خواستيم تعمير كنيم هيچي پول نداشتيم . يك قطعه زمين به 60 هزار تومان فروختيم ، پيش آقاي سعيدي بخشدارِ ميامي رفتم و درخواست تيرآهن كردم ، از آقاي رمضان مقيمي براي توسعه حسينيه زمين گرفتيم و در بالاي روستا به او زمين و تيرآهن داديم .

ـ آوردنِ هيزم از بيابان ممنوع شده بود و مردم براي پُختِ نان مشكل داشتند درخواست « نانوايي » كرديم .

ـ براي ساختن « مركز فنّي حرفه ­اي » پيگيري كرديم .

ـ براي «‌ حمّام عمومي »‌ كه معدن درست كند تا پيشِ وزيرِ معدن ، آقاي محلوجي رفتيم .

ـ براي ساختِ « مدرسه شبانه ­روزي »‌ به پيشِ مهندس ايزدي به معدن رفتيم .

ـبراي خاكبرداري « دورِ امامزاده » هم از معدن كمك گرفتيم .

ـ براي ايجادِ « مخابرات » كمك كرديم .

ـ مردم راضي نمي ­شدند كه در بالاي روستا « چاهِ عميق براي آبِ شُرب » بزنند مي ­گفتند : آبِ قناتهاي كشاورزي كم مي­ شود . من در پايينِ روستا از زمينهاي كشاورزي خودم حدودِ 700 متر مربع واگذار كردم .

ـ از ابتداي « شوراي حلّ‌ اختلاف » هم عضو آن شورا هستم .

ـ الآن «‌ ناظر زائرسرا » هستم كه علي حاجي سليمي 25 ميليون تومان براي ساختش داده است .

ـمن « سُفره­ دار » هستم . لُقمان حكيم به پسرش گفت : برو خانه بساز . پسرش گفت : مصالح پيدا نمي شود . لقمان گفت : خانه از دل بساز نه از گِل !

گاه بوده كه براي كارهاي عمراني روستا در خانه من ، 64 مهمان سرِ سُفره نشسته ­اند . شبي ساعت يك و نيم ، آقاي نادر اسماعيلي كه آن موقع دهيار مردمي بود در زد ، از خواب بيدار شدم ، رفتم در را باز كردم . گفت : دو تا مهمان عزيز داريم ، جايي هم ندارم . آنها را به بالاخانه هدايت كردم ، خانمم رفت كه از آن اُتاقِ پايين تخم مرغ بياورد ، يكي از همسايه­ ها كه مشغول آبياري بود آمد گفت : همسرت افتاده !‌ با پسرم محسن رفتيم ديديم بيهوش شده و تخم مرغ­ ها هم شكسته ، محسن مادرش را با پُشتش حمل كرد آورد ، شبانه او را به شاهرود فرستادم ، آنجا كيسه صفرايش را عمل كردند . مهمانها صبح متوجّه شدند ! نادر اسماعيلي ناراحت شد كه چرا به ما اطّلاع ندادي ما كه ماشين داشتيم .

مرحوم دكتر ايرج افشار در باره افرادي مثل آقا احمد مي ­گويد : « اينها از بقاياي سر به دارانند . »

مي­ گويد : حدود 30 سال پيش در جادّه بين كاهك ـ فرومد تصادف كردم و به كُما رفتم ، مرا به مشهد بُردند ، در بيمارستان خواب ديدم يك خانم سيّد با يك جوانِ سيّد ،‌ نامه ­اي به من دادند كه اين را امضا كن . امضا نكردم . يك شيئي روي آب بود مي ­خواستم همان را بگيرم كه دستم توي آب خورد . به هوش آمدم ، ديدم دستم خيسِ عَرَق است . همانجا شروع كردم به شعر خواندن . دورم را گرفته بودند .

مي ­گويم : چه مي­ خواني ؟

قدري فكر مي كند ، مي­ گويد : من گُلچي / گُلچين مي ­خوانم :

دو قُرص نان ، اگر از گنـدم است اگر از جوْ .......... دو تاي جامه ، اگر از كُهنه است اگــر از نو

به چهـار گوشه ايـوانِ خـود به خـاطـرِ جمع .......... كه كس نگـويد از اينجــا خيـــــز و آنجـا رو

هـــــــزار بــار نكـوتـر به نـــــــزدِ ابـن­ يميـن .......... زِ فــــرّ مملكت كِيْ­ قُبـــاد و كِيْ­ خُســـرو

دیوان ابن ­یمین فریومدی ، ص 504

دو تای گاو به دست آوری و مزرعه ­ای .......... یکی را «امیر» و دگر را «وزیر»نام کنی

به نانِ ‌خشك و حلال كـزو شود حاصل .......... قنـــاعت از شكرين لقمه حــــرام كني

و گر کفاف معاشت نمی ­شود حـاصـل ..........رَوِی و شـامِ شبی از جهـــود وام کنی

هــــــزار بـار از آن بهْ که بامـــداد پـگـاه .......... کَمـَـر ببندی و بر چون خود سلام کنی

دیوان ابن­ یمین فریومدی ، ص 528

اشعاري را كه خواند در اينجا از روي ديوان ثبت شد .