در وَصفِ ابن یَمین

دل ؛ با غَمِ عِشق هَمنِشین باید و نیست

سَر ؛ مَست زِ بادِۀ یَقین باید و نیست

کوتاه کُنَم سُخَن ، که عُمرِ تو بُلَند

همصُحبَتِ من « ابن ­یَمین » باید و نیست

رضا پارسی­ پور

................................................

قَصیدِه در وَصفِ دیوانِ اَشعار سُلطان خَلیل

هر عِقدِ گوهَری که به نَظم اَندَر آمده

مَجموع مُنتَظم شده در سِلکِ مَسطَرَش

سَلمان در اِقتِباس زِ نورِ قَصایِدَش

در روح سَعدی از غَزَل روح ­پَروَرَش

خاقانی از بَدایِعِ شِعرَش گرفته فیض

مستورِ اَنوَری به مَعانی اَنوَرَش

از مَثنَویش روحِ نِظامی در اِبتِهاج

وز فَرد و قِطعِه ابن ­یَمین مَد­ح گُستَرَش

سرگَشتِه در حَواشی او می ­رَوَد قَلَم

در حیرَتَم که تا چه خَیال است در سَرَش

خواجه عِصمَت الله بُخاری

تَذکِرَةُ الشُّعَرای دولَتشاه سَمَرقَندی ، ص 359