سيّد وهاب جوادي ( مرد ِكار ، همّت ، صبوري )

سيّد وهاب جوادي ( مرد ِكار ، همّت ، صبوري )

تا ششم ابتدايي در فرومد درس خواندم ، سه سالش در مدرسه قديم بود ، كه جاي خانۀ لطفيان بود ، اوّل مهر از بچّه­ ها پول مي­ گرفتند كه به خان بدهند براي اجارۀ مدرسه ، پسرش با يك موتور گازي  مي ­آمد پول را مي گرفت . سال اوّل من در ميان 86 دانش آموز شاگردِ دوم شدم ، شاگردِ اوّل سيّد ابراهيم هاشمي بود ، به او يك جعبه دادند كه يك پيراهن داخلش بود . به من يك دست كتاب كُهنۀ سال دوم با يك مداد و يك پاكن ! ( مي­ خندد ) .  

چند سالي در مشهد و تهران رفوگري قالي كار مي ­كردم ، يك بار خان آمد به مغازۀ مُصلحي كه قالي داشت ، چند تخته قالي خريد . مي ­خواست براي رفقايش به خارج بفرستد ، قاليهاي خودرنگ بود . قاليهاي خودرنگ ، طبيعي بود ، از پشمِ گوسفند ، شتر كه رنگِ قهوه­اي و سفيد و سياه داشت ، دو سه رنگ بيشتر نبود . دوست داشتم درس بخوانم شرايط فراهم نمي ­شد .

از 23 سالگي شروع كردم به درس خواندن ، راهنمايي را در مدرسۀ موثّق عاملي خواندم و از دبيرستان ديپلم اقتصاد گرفتم ، ديپلم كه گرفتم در ادارۀ آموزش و پرورش تبادكان در قسمتِ كارگزيني مشغول به كار شدم تا آن موقع هفت سال به عنوانِ مستخدم بودم كه كارِ دفتري هم انجام مي ­دادم . از پيامِ نور هم ليسانسِ ادبيّات گرفتم . در ناحيّۀ پنج مشهد هم در كارگزيني كار مي ­كردم تا به ناحيّه شش آمدم ، بعد در ناحيّه هفت مسئولِ كارگزيني بودم ، دوباره برگشتم به ناحيّه شش و تا زمانِ بازنشستگي در آنجا مسئولِ كارگزيني بودم .

ابتدا با كار ،‌ رفوي قالي هم مي ­كردم ، يك بار دو نيسان قالي آوردند ، داخلِ حياط كه رفو كنم شب روي همان قاليها مي خوابيدم ، كم­ كم كار قالي را كنار گذاشتم و همراه با كارِ اداري پانزده سال هم تدريسِ ادبيّات براي بزرگسالان داشتم .

دو فرزندِ ناتوانِ ذهني داشتم كه رَتق و فَتق آنها هم رويِ دوشِ خودمان بود ، يكي در دو سالگي مُرد و يكي در پانزده سالگي ، امّا به خانمم خيلي فشار آمد تا جايي كه دندانهايش ريخت . بعد از فوتِ دخترم ، خانمم هم كه تا چهارمِ ابتدايي درس خوانده بود ، پنجمش را گرفت و سه سال هم در راهنمايي درس خواند تا اينكه سيكلش را گرفت . سه پسر دارم كه يكي ديپلم ، يكي فوق­ ديپلم و يكي ليسانس گرفته است .

ـ وقتي دخترش مرضيّه فوت كرده بود ، آن موقع مادرم مشهد بود با ايشان براي عرضِ تسليت به منزل آقاي جوادي رفتيم . آقاي جوادي مي ­گفت : در اين مدّت پانزده سال حدودِ يك ماه اين بچّه را به بهزيستي بُرديم امّا نتوانستيم تحمّل كنيم ، انگار گُم شده­ اي داشتيم ، دوباره بچّه را به خانه آورديم و از او مواظبت مي ­كرديم .

ـ من چون در ناحيّه شش و هفت بودم ، تا آن جايي كه اطّلاع دارم ، همكاران از كار و نحوۀ برخوردِ آقاي جوادي راضي بودند ، گاهي معلّمان را راهنمايي مي ­كرد كه چكار كنند تا مشكلشان حلّ شود و اين راهنمايي كردن گاهی اعتراضِ مسئولِ بالاتر اداري و پايين ­ترِ نفساني را موجب مي ­شد !